Αμάρτησα για... το παιδί μου (;)

Πολλές φορές ακούμε γονείς να αναφέρουν πόσες θυσίες έχουν κάνει για τα παιδιά τους, πόσα τους έχουν προσφέρει, πόσο πόνεσαν και υπέφεραν για το καλό τους... Και σε κάποιο βαθμό ισχύει! Όντως έχουν πονέσει και έχουν υποφέρει, όντως έχουν προσφέρει, αλλά... για το παιδί τους;

Ας τα πιάσουμε ένα-ένα όμως. Οι γονείς συνήθως όντως έχουν μια διάθεση προσφοράς απέναντι στα παιδιά τους και κάνουν πολλά με σκοπό να τους προσφέρουν το καλύτερο και να είναι ευτυχισμένα (πάντα με τα κριτήρια του ίδιου του γονιού βέβαια). Κατά πόσο αναλογιζόμαστε όμως τι είναι πραγματικά αυτό που θα κάνει το παιδί μας ευτυχισμένο; Κατά πόσο το γνωρίζουμε εμείς καλύτερα; Μπαίνουμε στη διαδικασία να ακούσουμε τα παιδιά μας;

Συνήθως, όχι. Πράττουμε με γνώμονα τις δικές μας απόψεις, προσφέρουμε αυτά που έλειψαν σε εμάς σαν παιδιά, ή αυτά που νομίζουμε ότι θέλουν τα παιδιά.

Τα παιδιά όμως τι θέλουν;;;

Όσο περίεργο και αν ακουστεί, τα παιδιά θέλουν οι γονείς τους να είναι ευτυχισμένοι! Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι είναι τα ίδια τα παιδιά υποχρεωμένα ή φέρουν κάποια ευθύνη για τα συναισθήματα των γονιών. 

Οι γονείς μπαίνουν στη διαδικασία να κάνουν μικρές ή μεγάλες θυσίες για τα παιδιά τους που εντέλει ίσως να μην κάνουν κανέναν ευτυχισμένο. Ένας γονέας που φροντίζει και τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες είναι τελικά ένας γονέας διαθέσιμος ψυχικά και σωματικά, ένας γονέας που μπορεί να διαχειριστεί με ψυχραιμία τις καθημερινές προκλήσεις. 

Το βάρος των προσδοκιών για έναν γονέα μπορει να είναι μεγάλο, με το να καταπονεί ο καθένας τον εαυτό του όμως καταλήγει να κατηγορεί υποσυνείδητα το παιδί του για αυτά που "αναγκάζεται" ο ίδιος να κάνει μέχρι τελικά όλο αυτό να ξεσπάσει. Η θυσία θα αρχίσει να λειτουργεί σαν δηλητήριο για παιδί και γονιό με αποτέλεσμα προοδευτικά ο γονιός να δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να προσφέρει. Ένας γονιός ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος, αντίθετα, δεν θα νιώσει αγανακτισμένος και απελπισμένος στην πρώτη αναποδιά.

Το να βρίσκονται οι ανάγκες όλων σε μια ισορροπία είναι ένα πολύ απαιτητικό κομμάτι της γονεϊκότητας που ίσως δεν συνειδητοποιούμε πάντα. Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι γονείς αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά τους. Ένας γονιός που λαμβάνει υπόψιν τόσο τις ανάγκες του ίδιου όσο και των άλλων διδάσκει στο παιδί του να υπολογίζει τις ανάγκες και του εαυτού του και των άλλων αντίστοιχα. Ένας γονιός που φαίνεται να αγνοεί τις δικές του ανάγκες, αλλά παράλληλα φθείρεται από αυτό και ζητάει ανταπόδοση για ό,τι προσφέρει διδάσκει ότι όλα στη ζωή είναι δουναι και λαβείν, με αποτέλεσμα το παιδί να νιώθει τύψεις και να φοβάται να δεχτεί το οτιδήποτε ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς.

Η γνήσια προσφορά λοιπόν δεν περιμένει ανταλλάγματα και ευχαριστώ, η γνήσια προσφορά είναι από μόνη της αυτή που δίνει ευχαρίστηση στον πομπό. Όταν έχουμε κάτι να κερδίσουμε ηθικά, κοινωνικά, πρακτικά τότε ξεφεύγουμε από την προσφορά σαν έννοια. Και ειδικότερα στη σχέση γονέα-παιδιού η μεγαλύτερη χαρά είναι ίσως το να βλέπεις ένα παιδί πραγματικά ευτυχισμένο .

Τσιριγώτη Ελπίδα - Εκπαιδεύτρια/Συντονίστρια ομάδων Σχολών Γονέων - Παιδαγωγός